Me tha :
-Me jep te gjitha problemet dhe hallet e tua, i mbaj une..por ne nderrim do te te jap moshen time.
-Do?
-20, jeton furishem…40 jeton me art.
Dhe jeta nuk eshte nje lum i gjate i qete,
dhe shpesh gota eshte gjysem bosh dhe jo plot,
E keqja nuk eshte te enderrosh te ardhme, por te jetosh ne te kaluaren, apo jo?
Ti vjen naten
Vetem naten
Atehere kur s’te sheh askush
Vetem une dhe nata
Ti vjen dhe hyn ne veshin tim
Me thua fjalet qe s’mi the kurre
Me jep ledhatimet qe s’mi dhe kurre
Me jep ngrohtesine e mohuar
Ma jep shpirtin te plote
Ma le zemren ne dore
E une
Une nuk mund te te refuzoj
Te mbaj brenda veshit
Brenda shpirtit
Brenda meje
Dhe zemren
Zemren ta kthej mbrapsht
Me kujdes
Ne mengjes,
kur iken po aq vjedhurazi
Ne mengjes
kur dita shprish naten
Enderrat
se ke takuar nje tjeter. ajo nuk eshte fare si une. eshte elegante, me floke te gjata te drejta e me shkelqim. edhe lekuren e ka te nxire prej “djellit” artificial. e mban mend si talleshim dikur me vajzat aq te fiksuara pas “tanning” sa arrinin e shnderroheshin ne karrota te thara? nejse, ti e paske marre nje karrot ne shtratin tend te bute. ndoshta me mire keshtu. karrotat, e sidomos ato te thatat, nuk djersisin shume. ndoshta edhe fare! jam e sigurte se ty nuk te ka marre malli per carcafet plot djerse nga ster-punimi i qelizave te mija.
po vras mendjen: po hic fare nuk te merr malli per mua? aq tu desh per te me harruar? nje karrote e thare? pse me sheh sikur te jem monster? nuk me mban mend fare? jam un, e njejta, qe te mbajti doren fort kur ishe semure e kur ishe i shendetshem. jam un, e njejta, qe te guduliste koken per te te vene ne gjume. jam un, e njejta, qe te ferkonte kembet me kremin qe kishe qejf ti, kur rrije ne kembe gjithe diten e vije tek un, ne shtepine tone. kaq shpejt me harrove?
kam degjuar se je i kenaqur. i qete. ashtu qofte, i them vetes. po deshperimi im ndaj ikjes tende me ka lene keshtu te paralizuar. keshtu qe, kur degjoj se je i lumtur me ther pak ne gjoks edhe pse ta dua te miren. po ja qe ti nuk je i lumtur me mua. ja qe tu desh c’rrenjosja ime dhe nje karrote me vethe te medhaja e me varse diamanti qe te te vinte buzeqeshja ne vend.
kam degjuar se po kerkon per nje shtepi te re. larg meje. afer saj. kam degjuar se nderron biseden kur permendet emri im. kam degjuar se je dobesuar pakez. kam degjuar sepse pyes. cmenduri, e di. po ja qe dua te di. dua te di si je? si kalon? po per mua a mendon? kam degjuar, kam degjuar – e nderkohe dua vetem te degjoj zerin tend. me mungon ashtu sic me mungon ajri.
e si u zhduke keshtu? kaq papritur? kaq dhunshem?
kam degjuar se dashuria tashme eshte pa vlere per ty. edhe per mua. edhe pse, un akoma, akoma te dua.
Poema 20
Pablo Neruda, “20 poema dashurie dhe një këngë e dëshpëruar ”
.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
.
Të shkruaj, për shembull : « Nata është e yjëzuar
dhe dridhen, të kaltër, yjet, në largësi »
.
Era e natës sillet në qiell e këndon.
.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Unë e desha, e nganjëherë dhe ajo më deshi.
.
Në netët si kjo e kisha ndë krahë.
E putha disa herë nën qiellin e pafund.
.
Ajo më deshi, nganjëherë dhe unë e desha.
Si të mos i kem dashur sytë e saj të mëdhenj e të përhumbur.
.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Të mendoj se nuk e kam. Të ndjej se e kam humbur.
.
Të dëgjoj natën e stërmadhe, më të stërmadhe pa të.
Dhe vargu bie mbi shpirt si vesa mbi bar.
.
Sa rëndësi ka që dashuria ime s’do mund ta shohë.
Nata është me yje dhe ajo s’është me mua.
.
Kjo është e gjitha. Diku tutje, dikush këndon. Diku tutje.
Shpirti im s’kënaqet me ta pasur humbur.
.
Si për t’iu afruar vështrimi im e kërkon.
Zemra ime e kërkon e ajo s’është me mua.
.
E njejta natë që zbardhi të njejtat pemë.
Ne, ata të pastajmët, s’jemi më të njejtët.
.
Unë nuk e dua, është e sigurt, por sa shumë e desha.
Zëri im kërkonte erën për të prekur veshin e saj.
.
E tjetërkujt. Do jetë e tjetërkujt. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj, patjetër. Sytë e saj të pafund.
.
Unë nuk e dua, është e sigurt, por ndoshta e dua.
Eshtë kaq e shkurtër dashuria, e kaq i gjërë harrimi.
.
Sepse në netë si kjo e kisha ndër krahë,
Shpirti im s’kënaqet me ta pasur humbur.
.
Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që më shkaktoi
dhe këto janë vargjet e fundit që i shkruaj.
~
përktheu nga spanjishtja: dr. anonim
Sonet XLV
Pablo Neruda
~
Mos rri larg meje asnjë ditë të vetme, sepse kështu,
sepse, nuk di ta them, është e gjërë dita,
e do rri duke pritur si në stacionet
kur diku tutje u përgjumën trenat.
~
Mos shko për një orë sepse pastaj
në këtë orë bashkohen sumbullat e pagjumësisë
e ndoshta gjithë tymi që shkon shtëpi duke kërkuar
do vijë akoma të vrasë zemrën time të humbur.
~
Mos u zhbëftë silueta jote në rërë
mos fluturofshin qepallat e tua në mungesë:
mos shko për një minutë, e dashur,
~
sepse atë minutë do kesh ikur kaq larg
sa unë do t’i bije botës kryq e tërthor duke pyetur
nëse do të kthehesh apo do të më lësh të vdes.
~
përktheu nga spanjishtja : dr. anonim
kemi nje valle, ok? ja e filluan dy veta ket’vallen. nuk e kishin idene fare si kercehej, po e filluan gjithsesi. bam muzika, bam edhe ata. vetem se po shpejtohej muzika e gjore dhe kembet nuk po e ndiqnin dot. ja edhe kembet u morren edhe njeri pengoi tjetrin e keshtu me rradhe. edhe publiku u inatos e u fye fort se e kishte marr shume seriozisht rolin e gjykatesit. po edhe njeri nga “valletaret” u turperua se publiku filloi tu bente “boooooooooo” edhe fap, nje vrap te mire nga skena.
ngelet “valletari” tjeter si derdemen guak edhe ja fut nje valleje, stil komplet i ri, qe vetem gorrillat e kuptojne.
si i behet hallit?
foto by jill greenberg
ia kushtoj kët poezi
kësaj dite me shi
kur xhinset e sapolara
më kapën në befasi
me ca kile më tepër
ky është posti i parë dramatik i kësaj faqeje. shpresojmë të jetë dhe i fundit, por e dimë që s’do të jetë kështu.
DRANONIMISHT (mos u ekspozo lagjes tate) 