Sonet XLV
Pablo Neruda
~
Mos rri larg meje asnjë ditë të vetme, sepse kështu,
sepse, nuk di ta them, është e gjërë dita,
e do rri duke pritur si në stacionet
kur diku tutje u përgjumën trenat.
~
Mos shko për një orë sepse pastaj
në këtë orë bashkohen sumbullat e pagjumësisë
e ndoshta gjithë tymi që shkon shtëpi duke kërkuar
do vijë akoma të vrasë zemrën time të humbur.
~
Mos u zhbëftë silueta jote në rërë
mos fluturofshin qepallat e tua në mungesë:
mos shko për një minutë, e dashur,
~
sepse atë minutë do kesh ikur kaq larg
sa unë do t’i bije botës kryq e tërthor duke pyetur
nëse do të kthehesh apo do të më lësh të vdes.
~
përktheu nga spanjishtja : dr. anonim
DRANONIMISHT (mos u ekspozo lagjes tate) 
Soneto XLV
No estés lejos de mí un solo día, porque cómo,
porque, no sé decirlo, es largo el día,
y te estaré esperando como en las estaciones
cuando en alguna parte se durmieron los trenes.
No te vayas por una hora porque entonces
en esa hora se juntan las gotas del desvelo
y tal vez todo el humo que anda buscando casa
venga a matar aún mi corazón perdido.
Ay que no se quebrante tu silueta en la arena,
ay que no vuelen tus párpados en la ausencia:
no te vayas por un minuto, bienamada,
porque en ese minuto te habrás ido tan lejos
que yo cruzaré toda la tierra preguntando
si volverás o si me dejarás muriendo.
P. Neruda