Ti vjen naten
Vetem naten
Atehere kur s’te sheh askush
Vetem une dhe nata
Ti vjen dhe hyn ne veshin tim
Me thua fjalet qe s’mi the kurre
Me jep ledhatimet qe s’mi dhe kurre
Me jep ngrohtesine e mohuar
Ma jep shpirtin te plote
Ma le zemren ne dore
E une
Une nuk mund te te refuzoj
Te mbaj brenda veshit
Brenda shpirtit
Brenda meje
Dhe zemren
Zemren ta kthej mbrapsht
Me kujdes
Ne mengjes,
kur iken po aq vjedhurazi
Ne mengjes
kur dita shprish naten
Enderrat
DRANONIMISHT (mos u ekspozo lagjes tate) 
dritheruese!
më ka ngjarë dhe mua…
sa e ndava mëndjen që ta lija të bridhte si të donte qejfi e ku ti donte qejfi, u zhduk… si duket i pëlqente rezistenca…po jo se s’më kujtohet kjo, ama…
ha! ua c’behet ketu. po me te vertete qe nga nje cope qenkemi prere te gjithe. edhe un kur i thash bridh, ai tha: ok! edhe iku tjetri. ca njerez nuk duan ta vrasin mendje. me mire akoma, ca njerez nuk dine si ta vrasin mendjen dhe bejne ate qe eshte me e lehte: fluturojne.
pastaj, pastaj, problemi nuk qendron as shume tek fluturuesi sesa tek ajo qe i jep fuqine fluturuesit. se tani, dashuria te ben te semure se nje dikush me mendje te shendoshe nuk do ti hidhte as qurret nje dikujt qe flet e te ledhaton vetem nga darka/nata.
po kjo poezia eshte me te vertete dritheruese. edhe pse jo, shume e vertete per te gjithe ne qe vuajme nga semundja e dashnise.