Liria

Kur mbërrita si koli postare në vendin V që prindërit kishin zgjedhur për studimet e mia, u mbusha mirë e mirë me frymë dhe thashë: më në fund e lirë! Ashtu si konviktoret e jugut e veriut që vinin në Tiranë për studime, por akoma dhe më mirë, se askush nuk më njihte këtu që të çonte thashetheme në shtëpinë që ndodhej me qindra kilometra larg.

Ashtu dehur me liri, më dukej çdo gjë në rregull, ose më saktë as e mirë, as e keqe. Dhe dhomëza me perdet zhul në konvikt, dhe këpucët e mia hiç të përshtatshme për tatëpjetat e qytetit, dhe thëllimi i dimrit, dhe çmimet çorientuese, dhe shkolla ku s’kuptoja asgjë për shkak të mangësive të gjuhës dhe mungesës së interesit për shumicën e lëndëve… Liria ishte aty, në çdo minutë mund të zgjidhja se çfarë do të bëja, por në fakt s’bëja asgjë tjetër përveçse atë që më kishin dërguar: shkoja në shkollë dhe kthehesha në shtëpi, a thua se kisha frikë mos zhgënjeja ata që më kishin falur lirinë e shtrenjtë.

Në krye të dy muajve, u ktheva për pushime në shtëpi. Kaq shumë më kishte marrë malli, sa nuk pushoja së foluri, por kurrë për tu ankuar. Dhe pse s’dija ç’të bëja me lirinë, e dija se ajo rrezikonte të zhdukej nëse ankohesha. Atëhere, kisha vendosur ti shkoja deri në fund shkollës, për hatër të lirisë.

Ashtu kaluan muajt dhe vitet dhe u diplomova. Një punë në V ose kthim në Tiranë? Cka me ba? Një punë në V… Mirëpo punët s’janë shumë të thjeshta për tu gjetur në V kur je i huaj. E kështu e ndava mendjen të bëj dhe një palë studime në V. E studjo, e studjo, por puna nuk ecte më. Liria më kishte lodhur, sidomos tani që më duhej ta paguaja vetë me punë të paguara keq. Herë pas here, fillova të kem mendime të zeza mbi dobinë e lirisë… Ashtu fillova të shkruaja poezi sentimentale dhe të takoja njerëz që endeshin në të njejtën limbo si unë duke kërkuar një bashkëvuajtës. Aty takova dhe Detin.

Deti ishte i errët, mistik, dhe ma bënte lëkurën kokrrizë sa herë mendoja për të. Deti shkruante me vrull dhe elegancë. Deti më shkruante prej larg, dhe më lexonte me vëmendje. Deti më përsëriste pa pushim se isha e lirë. Se mund të kisha çfarë të dëshiroja. E unë dëshiroja Detin me të gjitha qelizat e trupit, përveç ndonjë neuroni kryengritës. Limboja që na ndante dhe na bashkonte ishte gjithmonë e më veshtullore, por Deti gjendej gjithmonë diku për të më lexuar me vëmendje, për të më thënë se më donte fort dhe se isha e lirë dhe e bukur. E unë doja Detin dhe vetëm Detin, derisa një ditë nuk dëgjova më prej tij për shumë ditë me radhë. Papritur nuk dija më se ç’të mendoja. Ta doja akoma, apo jo? Si pulë pa krye endesha mes ndjenjash të ngatarruara. A duhet një njeri që nuk të do më? Si duhet? Dhe mbi të gjitha: për çfarë duhet?

Për herë të parë, e pashë veten si ndonjë pasqyrë e pashpirt. Sikur kurrë nuk kisha pasur punë tjetër veçse të ktheja imazhin e asaj çka kisha përballë. Nëse më doje, të doja. Nëse më lëvdoje, të lëvdoja. Nëse nuk më shkruaje më, nuk të shkruaja më… Por Deti kish thënë që isha e lirë. Atëherë vendosa ta doja Detin në mungesë. Përgjithnjë. Dhe kur të dilte nga burgu.